من ، خالی از عاطفه و خشم
خالی از خویشی و غربت
گیج و مبهوت
بین بودن و نبودن
عشق ! آخرین همسفر من
مثل تو منو رها کرد
حالا دستام مونده و تنهایی من !!!
سرخی کنج آسمان را می بینی؟؟ خورشید را در افق مغرب قصابی میکنند .پایکوبی کرکسهای گرسنه رگهایم را متورم کرده .شا نه هایم سنگین است، انگار تمام لانه کلاغها بر دوش من بنا شده .
آرام و دوست داشتنی زیر پیچک قدیمی نشسته ای . خیره نگاهت میکنم،شومی زندگیم را تنها تو میفهمی... . تومیدانی بودنم از سر اجبار است ودلم برای آخرین بهار بیتابی میکند...تنها تو مرده ای که زندگی میکند را میشناسی....چرا به ضیافت مهتاب میهمانم نمیکنی؟.
دلم گرفته .... دلم عجیب گرفته ..... !
- چرا گرفته دلت ، مثل آنکه تنهایی
- - چقدر هم تنها !
- - خیال میکنم
- دچار آن رگ پنهان رنگ ها هستی
- - دچار یعنی
- - عاشق
- - و فکر کن که چه تنهاست
- اگر که ماهی کوچک ، دچار آبی دریای بیکران باشد
- - چه فکر نازک غمناکی !
- - و غم تبسم پوشیده ی نکاه گیاه است
- و غم اشاره ی محوی به رد وحدت اشیاست
- - خوشا به حال گیاهان که عاشق نورند
- و دست منبسط نور روی شانه های آنهاست
- - نه ، وصل ممکن نیست ،
- همیشه فاصله ای هست
- دچار باید بود
- و گرنه زمزمه ی حیرت میان دو حرف
حرام خواهد شد .....
ای دل تنگ من و این بار نور ؟؟
هایهوی زندگی در قعر گور ؟؟
........... ............ ............. .............. ............... .............. ...............
همه ی هستی من آیه ی تاریکیست ، که ترا در خود تکرار کنان به سحرگاه شکفتن ها و رستن های ابدی خواهد برد ، من در این آیه ترا آه کشیدم ، آه .... من در این آیه ترا به درخت و آب وآتش پیوند زدم ...
زندگی شاید یک خیابان دراز است که هر روز زنی با زنبیلی از آن میگذرد ، زندگی شاید ریسمانیست که مردی با آن خود را از شاخه می آویزد ، زندگی شاید طفلیست که از مدرسه بر میگردد ، یا عبور گیج رهگذری باشد که کلاه از سر بر میدارد و به یک رهگذر دیگر با لبخندی بی معنی میگوید :
« صبح بخیر !! »
زندگی شاید لحظه ی مسدودیست که نگاه من ، در نی نی چشمان تو خود را ویران میسازد و در این حسی است که من آنرا با ادراک ماه و با دریافت ظلمت خواهم آمیخت .... در اتاقی که به اندازه ی یک تنهائیست ... دل من که به اندازه ی یک عشقست ، به بهانه ی ساده ی خوشبختی خود مینگرد ، به زوال زیبای گلها در گلدان به نهالی که تو در باغچه ی خانه مان کاشتی و به آواز قناریها که به اندازه ی یک پنجره میخوانند ...
آه....
سهم من اینست ، سهم من اینست ...
سهم من ، آسمانیست که آویختن پرده ای آنرا از من میگیرد ..
سهم من پائین رفتن از یک پله ی متروکست و به چیزی در پوسیدگی و غربت و اصل گشتن ..
سهم من گردش حزن آلودی در باغ خاطره هاست ..
و در اندوه صدائی جان دادن که به من میگوید :« دستهایت را دوست میدارم .. »
دستهایم را در باغچه میکارم .. سبز خواهم شد ، میدانم ، میدانم ، میدانم و پرستوها در گودی انگشتان جوهریم تخم خواهند گذاشت ... کوچه ای هست قلب من آنرا از محله های کودکیم دزدیده ست .... سفر حجمی در خط زمان .... حجمی از تصویری آگاه که ز مهمانی یک آینه بر میگردد.... و بدینسانست که کسی میمیرد و کسی میماند ....
هیچ صیادی در جوی حقیری که به گودالی میریزد مرواریدی صید نخواهد کرد ...
من !
پری کوچک غمگینی را میشناسم که در اقیانوسی مسکن دارد و دلش را در یک نی لبک چوبین
می نوازد آرام ، آرام
.: فروغ فرخزاد :.
قسمت نشد تا در کنار هم بمانیم
قسمت نشد تا در هوای هم بمیریم
تا سر نوشت ما جدایی رو رقم زد
ای یار عاشق از جدایی ناگزیریم
قسمت نشد غمگین ترین آواز خود را
در خلوت معصوم چشمانت بخوانم
صد سوز پنهان مانده در سازم که یک
شب تا گریه درچشمان گریانت بخوانم
آیینه ام چین خورده از رنج جدایی
از تو سرودن یعنی فصل آشنایی
تو رفته ای تا صد بهار ارغوانی
بعد از تو دشت و خانه را در بر بگیرد
بعد از تو ای عاشقترین هر کوچه خواهم
همچون صدف از نام تو گوهر بگیرم
.jpg)
و هــر ســازی که میبینم بد آهــــــــنگ است
بـیا ره توشـــه برداریم ،
قدم در راه بی برگــشت بــگذاریم ؛
ببینیم « آسمان » هر کجا آیا همـــین رنگ است ؟؟
بیا ای خســـــته خاطر دوســـت ! ای مانند من دلکــنده و غمگین !
من اینجا بس دلم تنگ است ..
بیا ره توشه برداریم ؛
قدم در راه بی فرجام بگذاریم ....
.:م.امید:.