ای دل تنگ من و این بار نور ؟؟
هایهوی زندگی در قعر گور ؟؟
........... ............ ............. .............. ............... .............. ...............
همه ی هستی من آیه ی تاریکیست ، که ترا در خود تکرار کنان به سحرگاه شکفتن ها و رستن های ابدی خواهد برد ، من در این آیه ترا آه کشیدم ، آه .... من در این آیه ترا به درخت و آب وآتش پیوند زدم ...
زندگی شاید یک خیابان دراز است که هر روز زنی با زنبیلی از آن میگذرد ، زندگی شاید ریسمانیست که مردی با آن خود را از شاخه می آویزد ، زندگی شاید طفلیست که از مدرسه بر میگردد ، یا عبور گیج رهگذری باشد که کلاه از سر بر میدارد و به یک رهگذر دیگر با لبخندی بی معنی میگوید :
« صبح بخیر !! »
زندگی شاید لحظه ی مسدودیست که نگاه من ، در نی نی چشمان تو خود را ویران میسازد و در این حسی است که من آنرا با ادراک ماه و با دریافت ظلمت خواهم آمیخت .... در اتاقی که به اندازه ی یک تنهائیست ... دل من که به اندازه ی یک عشقست ، به بهانه ی ساده ی خوشبختی خود مینگرد ، به زوال زیبای گلها در گلدان به نهالی که تو در باغچه ی خانه مان کاشتی و به آواز قناریها که به اندازه ی یک پنجره میخوانند ...
آه....
سهم من اینست ، سهم من اینست ...
سهم من ، آسمانیست که آویختن پرده ای آنرا از من میگیرد ..
سهم من پائین رفتن از یک پله ی متروکست و به چیزی در پوسیدگی و غربت و اصل گشتن ..
سهم من گردش حزن آلودی در باغ خاطره هاست ..
و در اندوه صدائی جان دادن که به من میگوید :« دستهایت را دوست میدارم .. »
دستهایم را در باغچه میکارم .. سبز خواهم شد ، میدانم ، میدانم ، میدانم و پرستوها در گودی انگشتان جوهریم تخم خواهند گذاشت ... کوچه ای هست قلب من آنرا از محله های کودکیم دزدیده ست .... سفر حجمی در خط زمان .... حجمی از تصویری آگاه که ز مهمانی یک آینه بر میگردد.... و بدینسانست که کسی میمیرد و کسی میماند ....
هیچ صیادی در جوی حقیری که به گودالی میریزد مرواریدی صید نخواهد کرد ...
من !
پری کوچک غمگینی را میشناسم که در اقیانوسی مسکن دارد و دلش را در یک نی لبک چوبین
می نوازد آرام ، آرام
.: فروغ فرخزاد :.