تنها تر از یک برگ
با بارشادیهای مهجورم
در آبهای سبز تابستان
آرام میرانم
تا سرزمین مرگ
تا ساحل غمهای پائیزی
در سایه ای خود را رها کردم
در سایه ی بی اعتبار عشق
در سایه ی فرّار خوشبختی
در سایه ی ناپایداریها
ای صبح !
ای بشارت فریاد !
خروس را در آستان آمدنت سر بریده اند!
من سردم است ، من سردم است و انگار هیچوقت گرم نخواهم شد ، ای یار ای یگانه ترین یار « آن شراب مگر چند ساله بود ؟ » نگاه کن که در اینجا زمان چه وزنی دارد و ماهیان چگونه گوشتهای مرا میجوند ، چرا مرا همیشه در ته دریا نگاه میداری ؟ من سردم است و از گوشواره های صدف بیزارم ، من سردم است و میدانم که از تمامی اوهام سرخ یک شقایش وحشی جز چند قطره خون بجا نخواهد ماند ..
خطوط را رها نخواهم کرد و همچنین شمارش اعداد را رها نخواهم کرد و از میان شکلهای هندسی محدود به پهنه های حسی وسعت پناه خواهم برد .. من عریانم ، عریانم ،عریانم مثل سکوتهای میان کلامهای محبت عریانم و زخمهای من همه از عشق است .. از عشق ، عشق ، عشق . من این جزیره ی سرگردان را از انقلاب اقیانوس و انفجار کوه گذر داده ام و تکه تکه شدن ، راز آن وجود متحدی بود که از حقیرترین ذره هایش آفتاب به دنیا آمد ....
بسترم صدف خالی یک تنهایی است و تو چون مروارید ، گردن آویز کسانی دیگر ......
هوشنگ ابتهاج
در کوچه باد می آید ، در کوچه باد می آید و من به جفتگیری گلها می اندیشم به غنچه هایی با ساقهای لاغر کم خون و این زمان خسته ی ملول و مردی که رشته های آبی رگهایش مانند مارهای مرده از دو سوی گلوگاهش بالا خزیده اند و در شقیقه های منقلبش آن هجای خونین را تکرار میکنند . سلام ... سلام .... و من به جفتگیری گلها می اندیشم .
در آستانه ی فصلی سرد در محفل عزای آینه ها و اجتماع سوگوار تجربه های پریده رنگ و این غروب بارور شده از دانش سکوت ، چگونه میشود به آنکسی که میرود اینسان صبور ، سنگین ، سرگردان ، فرمان ایست داد ؟؟؟
چگونه میشود به مرد گفت که او زنده نیست ، او هیچوقت زنده نبوده است ...
در کوچه باد می آید ، کلاغهای منفرد انزوا در باغهای پیر کسالت میچرخند و نردبام چه ارتفاع حقیری دارد .
آنها تمام ساده لوحی یک قلب را با خود به قصه ها بردند و اکنون دیگر ، دیگر چگونه یکنفر به رقص برخواهد خاست ؟ و گیسوان کودکیش را در آبهای جاری خواهد ریخت و سیب را که سرانجام چیده است و بوئیده است در زیر پا لگد خواهد کرد ؟؟
ای یار ،؛ ای یگانه ترین یار چه ابرهای سیاهی در انتظار روز میهمانی خورشیدند ، انگار در مسیری از تجسم پرواز بود که یکروز آن پرنده نمایان شد انگار از خطوط سبز تخیل بودند آن برگهای تازه که در شهوت نسیم نفس میزدند .. انگار آن شعله ی بنفش که در ذهن پاک پنجره ها میسوخت چیزی بجز تصور معصومی از چراغ نبود ؟؟
در کوچه باد می آید .. این ابتدای ویرانیست آن روز هم که دستهای تو ویران شدند باد می آمد ، ستاره های عزیز ، ستاره های مقوایی عزیز وقتی در آسمان ، دروغ وزیدن میگیرد ، دیگر چه میشود به سوره های رسولان سر شکسته پناه آورد ؟ ما مثل مرده های هزاران هزار ساله به هم میرسیم و آنگاه خورشید بر تباهی اجساد ما قضاوت خواهد کرد ...
فروغ فرخزاد
.: تو بی نهایت شب
وقتی نگات میخندید :.
.: چشمای خیره ی من
انــــدوهـــتو نمیدید :.
.: چرا غریــــبه بودم ؟؟
با غــربت نگـــاهت :.
.: تصویرمـــو ندیدم
تو چشم بی گناهت :.
.: کاشکی برای قلب تو
یه آسمون میساختم :.
.: روح بـــزرگ تــو رو
چــــرا نمیشناختم ؟ :.
.: آینه گریـــه میکرد
وقتی تو رو شکستم :.
.: ستاره پشت در بود
وقتی در را رو بستم :.
.: تو بودی و سکوت
غروب ســـرد پاییز :.
.: با تن خیس اونوقت
حرفــهای درد پاییز :.
.: حالا من غریــــبه
دنبال تو میگردم :.
.: تو قدر آسمونی
کمک کن تا برگردم :.
WoulD I ßuilD a Sky ƒor You’r HearT
? Why Wasn’t Know You’r Large Spirit
THe Mirror Was Cried WheN I ßrokeN You
Star Was ßack †he Door When I Closed Doors
عشق :
تنهاست و از پنجره ای کوتاه
به بیابان بی مجنون مینگرد
به گذر گاهی با خاطره های مغشوش
از خرامیدن ساقی نازک در خلخال
آرزوها :
خود را میبازند
در هماهنگی بیرحم هزاران در
یک ستاره ؟
آری ! صدها ، صدها ، اما
همه در آنسوی شب های محصور
یک
یک پرنده ؟
آری ، صدها ، صدها ، اما
همه در خاطره های دور
با غرور عبث بال زدنشان