میترسی!

به تو میگویم ، از زندگی میترسی !

از مرگ بیشتر !

از عشق بیش از هر دو !

                                                                  .:شاملو:.

چه مهربان بودی ای یار ، ای یگانه ترین یار ، چه مهربان بودی وقتی دروغ میگفتی ، چه مهربان بودی وقتی که پلک آینه ها را میبستی و چلچراغها را از ساقه های سیمی میچیدی و در سیاهی ظالم مرا بسوی چراگاه عشق میبردی ، تا آن بخار گیج که دنبال ی حریق عطش بود بر چمن خواب مینشست ....

و آن ستاره های مقوایی به گرد لایتناهی میچرخیدند چرا کلام را به صدا گفتند ؟؟ چرا نگاه را به خانه ی دیدار میهمان کردند ! .... نگاه کن که در اینجا چگونه جان آن کسی که با کلام سخن گفت و با نگاه نواخت و با نوازش از رمیدن آرامید به تیره های توهم مصلوب کشته است و

 جای پنج شاخه ی انگشتهای تو که مثل پنج حرف حقیقت بودند چگونه روی گونه ی او مانده است....

                                                       .:فروغ فرخزاد:.